Accelerationisme is een door rechtsextremisten gehanteerde strategie om met gewelddadige provocaties een burgeroorlog uit te lokken en uiteindelijk een witte suprematie te vestigen. In een aantal vorige bijdragen belichtten we groepen en individuen die tegen de lamp liepen in hun accelerationistische opzet. Vandaag gaan we iets dieper in op deze strategie die helemaal niet zo nieuw is.
Een eerste streefdoel van accelerationisten is dat het huidige systeem moet instorten. Eerst moet chaos gecreëerd worden. Destabiliseren is de boodschap. Pas wanneer het systeem instort, kan aan een nieuwe orde gebouwd worden. Dat betekent dat accelerationisten zich in de handen wrijven wanneer in steden rellen ontstaan. Hoe meer polarisering, hoe beter. Accelarationisten streven naar een kettingreactie waarbij de gewelddadige incidenten dan slag om slinger toenemen. In die toenemende polarisering moet het midden leeggezogen worden. Mensen met een gematigde of genuanceerde positie die met het systeem kunnen leven of het actief ondersteunen moeten zo in het kamp van de witte supremacisten getrokken worden. Angst is hierbij een grote factor. Als haast niemand nog het systeem steunt, kan de eindstrijd aangevat worden.
James Mason en Siege
In zijn in 1992 verschenen boek ‘Siege’ (beleg of belegering) legt de Amerikaanse neonazi James Mason uit dat het niet louter de bedoeling is minderheden te vermoorden maar ook en vooral “olie op het vuur te gooien”. ‘Siege’ is eigenlijk een bundeling van de gelijknamige nieuwsbrieven die Mason uitgaf. De vandaag 69-jarige Mason staat bekend als de ideoloog van Atomwaffen Division, de neonazistische groep waarvan leider Kaleb Cole vorig jaar tot zeven jaar cel veroordeeld werd (zie Het Observatorium, 18 januari 2022).
Het curriculum van Mason laat weinig aan de verbeelding over. In 1966, op zijn veertiende, sloot hij aan bij de jongeren van de American Nazi Party. Daarna was hij actief in het National Socialist Liberation Front, een afsplitsing van de American Nazi Party. Op zijn achttiende was hij lid van de Nationalist Socialist White People’s Party.
Manson-family als voorbeeld
Mason zocht in de jaren 1980 contact met opgesloten leden van de Manson-family. Leden van de sekte rond goeroe Charles Manson zaten tot levenslang voor de moord op in totaal negen personen onder wie de actrice Sharon Tate. De neonazi Mason schreef in zijn Siege-nieuwsbrieven met veel lof over goeroe Manson, net als hij overigens ook over Adolf Hitler deed. Hij stichtte de organisatie Universal Order dat het gebruik van terreur promootte zoals ook de Manson-family had toegepast.
Zijn schrijfsels in de Siege-nieuwsbrief legden de ideologische basis voor Atomwaffen Division en later The Base, organisaties die intussen ook een poot aan grond probeerden te krijgen in Canada, het Verenigd Koninkrijk, Zuid-Afrika, Australië en Nederland, zoals Het Observatorium op 15 november 2021 berichtte.
Onder witte supremacisten is het accelerationisme vandaag populair. Zoals we eerder reeds schreven, inspireerde deze theorie bijvoorbeeld de terrorist die in in 2019 51 mensen vermoordde die in Nieuw-Zeeland een moskee bezochten. De Amerikaan John Earnest die in 2019 in Poway (Californië) een vrouw doodschoot in een synagoog en verschillende andere mensen verwondde, verklaarde dat hij er met zijn terreurdaad de regering wilde toe aanzetten wapens in beslag te nemen. Hierop zouden mensen het recht op wapenbezit manu militari gaan verdedigen en “is de burgeroorlog begonnen”.
Strategie van de spanning
Toch is deze strategie niet nieuw. Vanaf de late jaren 1960 tot de jaren 1980 voerden in Italië rechtsextremistische groepen terreuraanslagen uit om angst en paniek te zaaien en zo de roep naar een sterke, autoritaire staat te versterken. In de coulissen stonden rechtse politici en leden van de (echte) economische elite klaar om ‘orde te scheppen uit de chaos’. Deze rechtsextremistische groepen waren toen geen witte supremacisten zoals vandaag. Typerend was dat ze hun vaak dodelijke aanslagen voerden onder ‘valse vlag’. Dat betekent dat de eigenlijke daders en motieven verhuld worden en dat men bewust het daderschap bij anderen legt. Concreet lieten deze terroristen uitschijnen dat het om extreemlinkse of anarchistische aanslagen ging.
Een voorbeeld hiervan was de aanslag op 12 december 1969 op de Nationale Bank voor de Landbouw van Italië, aan de Piazza Fontana in Milaan. Zeventien mensen lieten het leven en 88 werden gewond. Diezelfde dag ontploften ook in Rome en elders in Milaan explosieven. Na een lang onderzoek bleek de aanslag het werk van de extreemrechtse groep Ordine Nuovo die hiermee wilde laten uitschijnen dat het om een communistische opstand ging. Een lid van het rechtsextremistische netwerk dat bij de aanslag betrokken was, verklaarde later dat de terreurdaad de detonator had moeten zijn die er de politieke en militaire overheden van had moeten overtuigen de noodtoestand af te kondigen.
Een ander voorbeeld is de aanslag op 17 mei 1973 met granaten op een hoofdkwartier van de politie van Milaan waarbij vier mensen vermoord werden. De dader, Gianfranco Bertoli, deed zich voor als ‘individuele anarchist’ maar uit onderzoek bleek dat hij een politie-informant was geweest die in extreemlinkse kringen had geïnfiltreerd. Bertoli bleek banden te hebben met een aantal neofascistische en anticommunistische organisaties. Er waren ook aanwijzingen dat hij voor zijn terreurdaad steun zou gekregen hebben van (internationale) veiligheidsdiensten.
Trumpisme
Het huidige accelerationisme mag niet onderschat worden. Ook bij ons zijn er rechtsextremistiche lieden die zich nadrukkelijk voorbereiden op gewelddadige conflicten, bereid zijn ze uit te lokken, toeteren dat ze “er klaar voor zullen zijn”, etc. Zij kicken op de chaos om er hun neofascistische orde op te creëren. Er is nog steeds het precedent van Bloed Bodem Eer en Trouw, de neonazistische organisatie van Tomas Boutens die in 2006 opgedoekt werd, voornamelijk uit militairen bestond, wapens verzamelde en aanslagen beraamde om een burgeroorlog uit te lokken.
Anderzijds toont deze strategie aan dat deze lui geen basis hebben om hun politieke projecten te realiseren. Ze beseffen ook dat ze binnen een alerte, levendige democratie geen schijn van kans maken. Dat kan echter snel veranderen wanneer ze van bovenaf steun en momentum krijgen. Wanneer leiders om hun macht te versterken of absoluut te maken chaos veroorzaken om als caesar een ‘vol mandaat’ te krijgen om ‘orde’ te creëren. Dat dreigt onder meer in de Verenigde Staten te gebeuren met een eventuele terugkeer van Donald Trump bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2024. Ook bij ons zou de deelname van extreemrechts aan de macht de context snel kunnen veranderen.